اینها را به نیت آن ننوشته ام که کسی بخواند،وبر من رحمت آورد،

بلکه نوشتم که قلب آتشینم را تسکین دهم و آتشفشان درونم را آرام کنم...

اینجا قلب میسوزد،اشک میجوشد،وجود خاکستر میشود و احساس سخن میگوید...

اینجا کسی چیزی نمی خواهد،انتظاری ندارد،ادعایی نمیکند...

.

.

.

چه خوش است:

دست از جان شستن و دنیا را سه طلاقه کردن،

 از همه قید و بند اسارت حیات آزاد شدن

 پرچم حق را در صحنه خطر و مرگ برافراشتن،

به همه طاغوتها نه گفتن،

با سرور و غرور به استقبال شهادت رفتن...

جائی که دیگر انسان مصلحتی ندارد تا حقیقت را برای آن فدا کند،

دیگر از کسی واهمه نمی کند تا حق را کتمان نماید...